همه چیز درباره جانور گرسنه کهکشان که مرگ همه جهان را می بیند - فروشگاه ویژه ها

از پروفایل ما وبلاگ حامد دیدن نمایید.

به گزارش خبرنگار فناوری خبرنگاران، هیچ چیزی در دنیا ترسناک تر از سیاهچاله ها نیست. سیاهچاله ها نواحی در فضا هستند که گرانش در آن ها به قدری زیاد است که هیچ چیزی نمی تواند از آن بگریزد. نیمی از جایزه نوبل فیزیک سال 2020 به راجر پنروز تعلق گرفت که با عملیات ریاضیاتی نشان داد که سیاهچاله ها نتیجه گریزناپذیر نظریه گرانش انیشتین هستند. نیم دیگری از این جایزه به آندریا گیز و رینهارد گنزل تعلق گرفت که نشان دادند یک سیاهچاله عظیم در مرکز کهشکشان ما قرار گرفته است.

به سه دلیل سیاهچاله ها ترسناک هستند. اگر در سیاهچاله ای بیفتید که به جامانده مرگ یک ستاره است، قطعا خرد خواهید شد. همچنین، سیاهچاله های دیده شده در مرکز همه کهکشان ها اشتهای سیری ناپذیری دارند و مکان هایی هستند که قوانین فیزیک در آن ها از بین می رود. کهکشان هایی که سیاهچاله ها در آن ها فعال هستند کوازار نامیده می شوند. با وجود همه اطلاعاتی که طی دهه های گذشته از سیاهچاله ها بدست آمده است، هنوز معما های زیادی برای حل کردن وجود دارد.

مرگ با سیاهچاله

به نظر می رسد سیاهچاله ها زمانی شکل می گیرند که یک ستاره بمیرد. بعد از اینکه سوخت هسته ای ستاره از بین رفت، هسته آن به چگال ترین حالت ماده که صد ها برابر چگال تر از هسته اتم است، پاشیده می گردد. این هسته آنقدر چگال است که پروتون ها، نوترون ها و الکترون ها دیگر ذرات مجزایی نیستند.

از آنجا که سیاهچاله ها تاریک هستند، هنگام گردش به دور یک ستاره عادی پیدا می شوند. درواقع این خواص یک ستاره عادی است که به ستاره شناسان اجازه می دهد تا ویژگی های همراه تاریک آن یعنی سیاهچاله را بدست آورند.

اولین سیاهچاله تایید شده Cygnus X-1 است که درخشان ترین منبع پرتو ایکس در صورت فلکی ماکیان به شمار می آید. بعد از آن، حدود 50 سیاهچاله در سیستم هایی که یک ستاره عادی دور یک سیاهچاله می چرخد، پیدا شده است. آن ها نزدیک ترین نمونه های ده میلیون سیاهچاله ای هستند که انتظار می رود در کهکشان راه شیری پراکنده شده باشند.

سیاهچاله ها مقبره های ماده هستند. هیچ چیز، حتی نور نمی تواند از آن ها بگریزد. هیچکس نمی داند که اگر کسی درون سیاهچاله بیفتد چه اتفاقی خواهد افتاد. تنها نظریه موجود در این باره نظریه اسپاگتی سازی یا اثر نودلی استیون هاوکینگ است. در اثر نودلی، جاذبه شدید سیاهچاله ها اثر متفاوتی بر پا ها تا سر شما ها خواهد داشت و درنهایت این گرانش شدید باعث جدا شدن استخوان ها، عضلات و حتی مولکول های بدن شما خواهد شد.

یک جانور گرسنه در هر کهکشان

طی 30 سال گذشته، مشاهدات با تلسکوپ فضایی هابل نشان داده است که همه کهکشان ها در مرکز خود سیاهچاله دارند و کهکشان های عظیم سیاهچاله های عظیمتری دارند. طبیعت می داند که چگونه سیاهچاله ها را روی طیف وسیعی از اجرام، از به جامانده ستاره های چندبرابر خورشید گرفته تا غول پیکر های چگال و عظیم، ایجاد کند.

سال گذشته، اخترشناسان اولین تصویر سیاهچاله و خط افق آن که هفت میلیارد برابر خورشید است و در مرکز کهکشان بیضوی M87 واقع شده، منتشر کردند. این سیاهچاله هزاران بار عظیم تر از سیاهچاله سیاره ماست و کاشفان آن جایزه نوبل سال جاری را دریافت کردند. این سیاهچاله ها بیشتر اوقات تاریک هستند، اما وقتی جاذبه آن ها ستاره ها و گاز های نزدیکشان را جذب می نماید، فعالیتشان بسیار زیاد شده و میزان زیادی انرژی آزاد می نمایند. سیاهچاله های عظیم به دو دلیل بسیار خطرناک هستند اول اینکه اگر در نزدیکی آن ها قرار بگیرید به داخل آن ها مکیده خواهید شد. دوم اینکه اگر آن ها در فاز فعال باشند بعلت تشعشعات پرانرژی از بین خواهید رفت.

سیاهچاله های بسیار عجیب

عظیم ترین سیاهچاله کشف شده تا به امروز 40 میلیارد برابر جرم خورشید یا 20 برابر منظومه شمسی وزن دارد. در حالی که سیارات بیرونی منظومه شمسی هر 250 سال یکبار به دور خود می چرخند، این جرم بسیار عظیم تر هر سه ماه یک بار می چرخد. لبه خارجی آن با نصف سرعت نور حرکت می نماید.

خبر خوب درباره سیاهچاله ها این که اگر شما نزدیک یکی از آن ها شوید ممکن است زنده بمانید. اگرچه گرانش آن ها بسیار قوی است، نیروی کششی آن ها ضعیف تر از یک سیاهچاله کوچک است و شما را نخواهد کشت. خبر بد اینکه خط افق درواقع لبه پرتگاه است. اگر خط افق را رد کنید به درون سیاهچاله کشیده شده و هیچگاه نمی توانید فرار کنید یا از تجربیات خود بگویید.

به گفته استیون هاوکینگ، سیاهچاله ها به آرامی در حال از بین رفتن هستند. در آینده دور دنیا، مدت ها بعد از مرگ همه ستارگان و از بین رفتن کهکشان ها، سیاهچاله ها آخرین چیزهایی هستند که باقی خواهند ماند.