7 فیلم که بردن اسکار به آن ها ضربه زد - فروشگاه ویژه ها

سرزمین آواره ها یکی از محدود فیلم هایی است که با تسلط کامل توانست در تمام جشنواره ها در جهت رسیدن به اسکار تمام جوایز اصلی را به دست آورد و در اسکار هم به موفقیت برسد. معمولا خیلی کم پیش می آید که رقابت به این اندازه کم تنش باشد.

تماشاگران دوست دارند که شاهد رقابت های تنگاتنگ باشند و برندگان بهترین فیلم اسکار بیشتر از اینکه با محتوا و عظیمی خودشان اندازه گیری شوند، با عظیمی فیلم هایی که شکست داده اند، اندازه گیری می شوند.

قطعا تعدای برنده نالایق جایزه بهترین فیلم هم وجود دارد، اما بیشتر برندگان این رشته، باقاطعیت جایزه را برده اند؛ فیلم های خوش ساخت که در زمان انتشارشان بسیار محبوب بوده اند. هر سال پیش نمی آید که یک شاهکار مانند پدرخوانده: قسمت دوم (The Godfather: Part II) یا در بارانداز (On the Waterfront) جایزه بهترین فیلم اسکار را ببرند، اما این به معنای آن نیست که سایر برندگان اسکار بهترین فیلم همانند تصادف و رانندگی برای خانم دیزی (Driving Miss Daisy) نالایق هستند.

بسیاری از برندگان بهترین فیلم تنها به دنبال برنده شدنشان به خاطر سپرده می شوند و دوباره دیده می شوند و این می تواند ماندگاری بلند مدت آن ها را خدشه دار کند.

در ادامه به هفت فیلم بسیار خوب اشاره می کنیم که به دنبال برنده شدن در اسکار و کنار زدن فیلم های دوست داشتنی، منفور شدند و همین باعث شد که محبوبیت خود را از دست بدهند.

1. سخنرانی پادشاه (The Kings Speech)

• محصول: 2010
• کارگردان: تام هوپر
• بازیگران: کالین فرث، جفری راش
• امتیاز راتن تومیتوز: 94 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 88 از 100

فیلم هایی که شکست داده است: شبکه اجتماعی (The Social Network)، 127 ساعت (127Hours)، قوی سیاه (Black Swan)، مشت زن (The Fighter)، تلقین (Inception)، بچه ها حالشان خوب است (The Kids Are All Right)، داستان اسباب بازی 3 (Toy Story 3)، شهامت واقعی (Toy Story 3)، زمستان استخوان سوز (Winters Bone)

سخنرانی پادشاه همواره به عنوان فیلمی به یاد آورده می گردد که شبکه اجتماعی را شکست داد. یک بار دیگر درامی تاریخی که احساس خوبی به مخاطب منتقل می کرد بیش از اندازه توجه کسب کرد و یک شاهکار سینمایی که در بسیاری از لیست های بهترین های قرن بیست و یک قرار گرفته است را شکست داد. نه تنها این پیروزی مناسب نبود، بلکه این جایزه کنایه ای بود از اینکه حالا دیگر اسکار چقدر برای همه در دسترس است.

این واقعه به دنبال دلایل بی شماری حزن انگیز است؛ چرا که سخنرانی پادشاه واقعا یک فیلم دل نشین است، از بسیاری از فیلم های تاریخی که اسکار به خودش دیده، سرگرم نماینده تر است و ارتباط بین کالین فرث و جفری راش خیره نماینده است، اما شهرت آن به عنوان فیلمی که باید در مدرسه نمایش داده گردد، به نظر یک نفرین است که فیلم را از چشم می اندازد.

نگاهی محترمانه به خاندان سلطنتی بریتانیا و مسائل اختلال سخنرانی در جمع، سخنرانی پادشاه را تبدیل به فیلمی محترمانه تر از کتاب سبز (Green Book ) می نماید. اگر سخنرانی پادشاه با اسکار به خانه نمی رفت احتمالا به عنوان فیلمی خوش ساخت به خاطر آورده می شد که باب میل تمام تماشاگران بوده است، نه به عنوان فیلمی که اسکار دیوید فینچر را دزدیده است.

2. مردم معمولی (Ordinary People)

• محصول: 1980
• کارگردان: رابرت ردفورد
• بازیگران: دونالد ساترلند، مری تایلر مور
• امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 86 از 100

فیلم هایی که شکست داده است: گاو خشمگین (Raging bull)، دختر معدنچی زغال سنگ (Coal Miners Daughter)، مرد فیل نما (The Elephant Man)، تس (Tess)

مردم معمولی یک نمونه عالی از فیلمی خارق العاده است که زیر سایه رقابت ها و جوایزی که به دست آورده، رفته است. بله، گاو خشمگین اسکورسیزی یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینما است، اما این، این حقیقت که مردم معمولی هم یکی از بهترین ها است را تغییر نمی دهد.

در آن دوره، درام خانوادگی یکی از ژانرهای دلخواه اعضای اعطانماینده جوایز بود و مردم معمولی یک تعمق ژرف تأثیرگذار و شگفت انگیز در اندوه و ایمان است که نگاهی فراتر از ثبت لحظه های اسکاری و خلق لحظه های گریه آور را هدف قرار داده است.

رابرت ردفورد به عنوان کارگردانی که نخستین فیلم خود را مقابل دوربین می برد، یک شاهکار خلق نموده است و اجازه داده است که تمام بازیگران در زمان مناسب خودشان بدون اینکه اغراق آمیز به نظر برسند، مقابل دوربین بدرخشند. نقش اصلی، تیموتی هاتون، در کمال ناباوری اسکار بهترین بازیگر مرد نقش مکمل را به خانه برد؛ یک نقص در نظام طبقه بندی رشته های مختلف که وقتی به کنار گذاشته شدن ستاره هشتاد و پنج ساله نقش مکمل فیلم، دونالد ساترلند، هم انجامید، بسیار ناخوشایندتر شد.

گاوخشمگین فیلمی بود که بلافاصله خودش را به عنوان یکی از بهترین ها به جهان معرفی کرد، اما با نگاهی عمیق تر به مردم معمولی، درخواهیدیافت که فاصله بین این دو فیلم شاید به اندازه ای که فکر می کنید زیاد نیست.

3. کریمر علیه کریمر (Kramer vs. Kramer)

• محصول: 1979
• کارگردان: رابرت بنتون
• بازیگران: داستین هافمن، مریل استریپ
• امتیاز راتن تومیتوز: 88 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 77 از 100

فیلم هایی که شکست داده است: اینطور چیزها (All That Jazz)، اینک آخرالزمان (Apocalypse Now)، گسستن (Breaking Away)، نورما ری (Norma Rae)

شاید فهمیدن این نکته که کریمر علیه کریمر پرفروش ترین فیلم 1979 بوده است، شما را شوکه کند؛ سالی که در آن یکی از فیلم های جنگ ستارگان (Star Wars)، یکی از فیلم های ماپت ها (The Muppets) ، یکی از قسمت های راکی (Rocky) و یکی از فیلم های جیمز باند (James Bond) منتشر شد.

آن سال ها زمانه متفاوتی بود؛ تمام فیلم های برنده بهترین فیلم اسکار دهه هفتاد، یکی از ده فیلم پرفروش سال بودند، اگرچه از کریمر علیه کریمر به عنوان فیلمی یاد می گردد که حماسه جنگی ویتنام فرانسیس فورد کوپولا، اینک آخرالزمان را شکست داد. هرچند به نظر من باید به عنوان فیلمی از آن یاد گردد که موزیکال روان شناختی باب فاسی، این طور چیزها، را شکست داد.

کریمر علیه کریمر به اندازه کافی ماندگار نشد، اما یکی از محدود فیلم های طلاق است که در آن بدون سوگیری به هردو طرف پرداخته می گردد. جوانا که مریل استریپ نقش آن را ایفا می نماید به عنوان یک شخصیت نامعقول انفجاری ساخته نشده است و تد با بازی داستین هافمن یک مرد بی مسؤولیت کوته بین نیست.

اشتباهات تد به خوبی بازتابانده شده است و پیروزی نهایی او در به دست آوردن حق سرپرستی، اشتباهات او را لاپوشانی نمی نماید. بازی درخشان هافمن و استریپ در مقابل دوربین بیش از هر چیز به میراث فیلم و ماندگاری آن یاری نموده است و کریمر علیه کریمر یک درام خوش ساخت است. تنها ایراد فیلم آن است که اینک آخرالزمان نیست.

4. خارج از آفریقا (Out of Africa)

• محصول: 1985
• کارگردان: سیدنی پولاک
• بازیگران: مریل استریپ، رابرت ردفورد
• امتیاز راتن تومیتوز: 62 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 69 از 100

فیلم هایی که شکست داده است: شاهد (Witness)، بوسه زن عنکبوتی (Kiss of the Spider Woman)، شرف خانواده پریتزی (Prizzis Honor)، رنگ ارغوانی (The Color Purple)

حتی در سال 1985، خارج از آفریقا یک برنده اسکار بهترین فیلم عجیب به نظر می رسید. فیلم به اندازه کافی نظر منتقدان را به خود جلب ننموده بود و اگرچه یکی از عظیمترین فیلم های آن سال بود، اما فرایند کند فیلم و نقطه نظر ساده آن در زمینه روابط، یک عقب نشینی کیفی بود.

همچنین فیلم یک نمونه دیگر از برنده شدن غیرمنتظره و نامناسب یک درام عاشقانه تاریخی است. تریلر جنایی پیتر ویر، شاهد، می توانست انتخاب بسیار بهتری باشد و 1985 می توانست سالی باشد که در آن به فروش گیشه توجه گردد و شاهکاری مانند بازگشت به آینده (Back to the Future) در آن به موفقیت برسد یا حتی فیلم هنری شاهکاری مانند برزیل (Brazil) در آن دیده گردد.

با همه این ها، خارج از آفریقا به اندازه ای که همه فکر می کنید هم بد نیست. استریپ و ردفورد به گونه ای فطری باجذبه هستند که حتی به معمولی ترین لحظات، کیفیت می بخشند و با اینکه به سختی می توان فیلم را حتی بهترین کار سیدنی پولاک نام نهاد، او یک فیلم زیبا که تماشای آن بر پرده نقره ای لذت بخش است را ساخت و حتی اگر همه این ها را قبول نکنیم، باز هم موسیقی متن جان بری یک شاهکار است.

5. ذهن زیبا (A Beautiful Mind)

• محصول: 2001
• کارگردان: ران هاوارد
• بازیگران: راسل کرو، جنیفر کانلی
• امتیاز راتن تومیتوز: 74 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 72 از 100

فیلم هایی که شکست داد: ارباب حلقه ها: یاران حلقه (The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring)، گاسفورد پارک (Gosford Park)، در اتاق خواب (In the Bedroom)، مولن روژ (Moulin Rouge)،

ذهن زیبا با فاصله زیاد ضعیف ترین فیلم در لیست نامزدهای بهترین فیلم اسکار سال 2001 است؛ لیستی که نام جاده مالهالند (Mulholland Drive) دیوید لینچ و سقوط شاهین سیاه (Black Hawk Down) ریدلی اسکات در آن به چشم نمی خورد. مانند بسیاری از فیلم های برنده بهترین فیلم، ذهن زیبا هم براساس یک داستان واقعی است که به هیچ وجه دقت تاریخی ندارد. چگونگی نمایش مقوله سلامت روانی و اسطوره سازی از جان نش هم بسیار جای بحث دارد، اما با همه این ها آیا ذهن زیبا فیلم بدی است؟ قطعا نه.

ران هاوارد با نمایش دادن فیلم از زاویه دید نش یک ریسک عظیم کرد و توانست یک شوک عظیم را، جایی که مخاطب درمی یابد همه شخصیت ها و مکان ها در تصورات نش بوده اند، با موفقیت القا کند. بازی راسل کرو در نقش نش بسیار باورپذیرتر و بهتر از بازی سال گذشته او در گلادیاتور (Gladiator) بود. علاقه ویژه اسکار به زندگینامه چهره های تاریخی که سعی می نمایند بر ناتوانی های خود پیروز شوند، غیرقابل انکار است، اما این دلیل نمی گردد که تمام فیلم های این چنینی فیلم هایی بد تلقی شوند.

6. چه سرسبز بود دره من (How Green Was My Valley)

• محصول: 1941
• کارگردان: جان فورد
• بازیگران: والتر پیجین، مورین اوهارا
• امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100

فیلم هایی که شکست داد: همشهری کین (Citizen Kane)، شاهین مالت (The Maltese Falcon)، شکوفه در غبار (Blossoms in the Dust)، آقای جردن وارد می گردد (Here Comes Mr. Jordan)، جلوی سحر را بگیرید (Hold Back the Dawn)، روباه های کوچک (The Little Foxes)، یک پا در بهشت (One Foot in Heaven)، گروهبان یورک (Sergeant York)، سوءظن (Suspicion)

جان فورد با بردن سومین اسکار در رشته بهترین کارگردانی برای این فیلم توانست خودش را در جهت رکوردشکنی ای خارق العاده قرار دهد؛ پیش از این او برای فیلم های خبرچین (The Informer) و خوشه های خشم (The Grapes of Wrath) این جایزه را به دست آورده بود و یازده سال بعد برای مرد آرام (The Quiet Man) توانست برای بار چهارم این جایزه را به دست آورد، اما به طور اعجاب آوری چه سرسبز بود دره من تنها فیلمی از بین این جهار فیلم بود که توانست اسکار بهترین فیلم را هم به دست آورد.

چه سرسبز بود دره من یکی از بهترین های فورد است که جرات مندی طبقه کارگر خبرچین، درام عاشقانه مرد آرام و تکامل تدریجی نقطه نظرهای سیاسی او که در مردی که لیبرتی والانس را کشت (The Man Who Shot Liberty Valance)، آقای لینکلن جوان (Young Mr. Lincoln ) و سفر دریایی طولانی به خانه (The Long Voyage Home ) به آن تمرکز داشت را، با هم دارد. فورد یکی از عظیم ترین انسان گراهای سینما است و چه سرسبز بود دره من فیلمی است که شمایلی از زندگی یک خانواده معدنچی را از نگاه یک بچه به تصویر می کشد.

1941 سال همشهری کین بود. چگونه می گردد با آن رقابت کرد؟ بعضی ادعا می نمایند که فقط بعضی از برندگان اسکار بهترین فیلم مانند پدرخوانده (The Godfather)، کازابلانکا (Casablanca) یا فهرست شیندلر (Schindlers List) شابد بتوانند چنین نمایند. سخت است که بتوان در مقابل فیلمی که به عنوان موثرترین فیلم تاریخ سینما شناخته می گردد، قد علم کرد.

اگرچه فیلم فورد همچنان درخشان است، با اینکه شاید توانایی رقابت با همشهری کین را نداشته باشد. اما در خاتمه باید به این نکته اشاره نمود که تسلط همه گیر همشهری کین باعث شد این حقیقت که سال 1941 یک سال خیلی خوب برای سینما بود، به کلی فراموش گردد.

7. مرد بارانی (Rain Man)

• محصول: 1988
• کارگردان: بری لوینسون
• بازیگران: نام کروز، داستین هافمن
• امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 65 از 100

فیلم هایی که شکست داد: توریست اتفاقی (The Accidental Tourist)، دختر شاغل (Working Girl)، روابط خطرناک (Dangerous Liaisons)، میسیسیپی می سوزد (Mississippi Burning)

فیلم های لیست بالا به راستی خیره نماینده اند؛ یکی از بهترین فیلم نامه های لارنس کاسدان با توریست اتفاقی، یکی از بهترین کمدی رمانتیک های دهه هشتاد با دختر شاغل، یک تریلر جنایی مبتنی بر حقیقت خارق العاده با میسیسیپی می سوزد و یک برنده شایسته، فیلمی به شدت سرگرم نماینده به نام روابط خطرناک و اسکار می رسد به مرد بارانی؟

یکی دیگر از گزینه هایی که در آن پرفروش ترین فیلم سال توانست اسکار بهترین فیلم را به دست آورد؛ مرد بارانی در سالی که انتخاب های بهتری هم ممکن بود، به نظر بی حاشیه ترین انتخاب می آمد؛ با در نظر دریافت اینکه فیلم های عظیم (Big)، ماهی ای به نام وندا (A Fish Called Wanda )، چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟ (Who Framed Roger Rabbit) و آخرین وسوسه مسیح (The Last Temptation of Christ) فراموش شوند.

مرد بارانی شاید یک برنده خسته نماینده به نظر برسد و تمام بازتاب های آن در جامعه طی این سال ها هم نتوانسته باشد شهرت بهتری به آن ببخشد. اسکار بی شک دل داده کمدی های جاده ای ای است که به نظر می رسد حرف های عظیمی برای زدن دارند، اما خوشبختانه مرد بارانی از اجبار تلفیق کردن وقایع تاریخی برای مورد محبت اسکار قرار دریافت مانند کتاب سبز و رانندگی برای خانم دیزی دوری و فقط بر پیوند برادری تمرکز می نماید.

اینکه ببینید تام کروز از جذابیت خودش استفاده می نماید تا یک شخصیت ناتوان را فریب بدهد، جذاب است و با وجود بعضی لحظه های غیرمنطقی، داستین هافمن خیره نماینده است. تماشای فیلم بری لوینسون در مجموع بسیار خوشایند است و شما را مجبور نمی نماید که برداشت خاصی داشته باشید.

منبع: collider