بچه ها چگونه از دوران کرونا بگذرند؟ - فروشگاه ویژه ها

به گزارش ایسنا، یک ماهی می گردد که بچه ها به دلیل شیوع ویروس کرونا خانه نشین شده اند و از مدرسه، مهد، باشگاه ورزشی، بازی گروهی و ... خبری نیست. خودشان را با کارتون و فیلم مشغول می نمایند. کمی بازی های تبلت و گوشی را زیر و رو می نمایند. حوصله شان که سر برود، بهانه می گیرند. دل شان برای پارک و دوستان شان تنگ شده است. مدیریت شرایط جدید برای پدر و مادر ها هم سخت شده است. برای همین در این روز ها این جمله ها را زیاد از آن ها می شنویم که بچه ها در خانه دق کردند، بس که در خانه ماندند، مخ ما را می خورند، دیگر از دست این بچه ها کلافه شده ایم و ....

به گفته امین حسینی، مربی نمایش خلاق و قصه گویی که تجربه 15 ساله در بازی و ارتباط با بچه ها دارد، در شرایط حاضر که کرونا باعث شده خانواده ها در خانه بمانند، پدر و مادر ها وقت بیشتری را با فرزندان خود سپری می نمایند. برای همین گاهی چالش بین آن ها بیشتر می گردد، چون پیش تر فرزندان نصف روز را در مهد، مدرسه یا کلاس های آموزشی سپری می کردند، اما حالا به دلیل تعطیلی این مراکز، بچه ها و نوجوانان همه زمان خود را در خانه می گذرانند.

او اظهار می نماید: در این میان نکته حائز اهمیت که در شرایط عادی هم وجود دارد، محدودیت فضای خانه ها برای بازی و تحرک بچه ها است. به هر حال در گذشته که امکان زندگی در خانه های ویلایی بیشتر بود، بچه ها ساعت هایی را در حیاط خانه، به دور از چشم پدر و مادر ها مشغول بازی، کنجکاوی و تجربه و آزمایش کردن بودند و مجموع ساعت هایی که پدر و مادر با فرزندان شان ارتباط مستقیم داشتند، کمتر بود. در این شرایط کودک به راحتی می توانست فعالیت های مورد علاقه خود از جمله دویدن، پریدن و ... را انجام دهد و به اصطلاح کودکی بکند.

نگرانی هایی که تحرک بچه ها را می گیرد

حسینی می گوید: در شرایط موجود در بهترین حالت، خانواده ها در آپارتمان های 50 تا 100 متری زندگی می نمایند که فضای مفید چنین خانه هایی برای بچه ها بین پنج تا 10 متر است. فضای مفید به این معنا که کودک بتواند بدون این که چیزی دست و پاگیرش گردد، بازی کند، بِدَوَد، بپرد و آزادانه حرکت کند. متأسفانه بیشتر بچه ها در چنین فضای محدودی قرار دارند و فضای مناسبی برای بازی و تجربه مستقل به دور از کنترل و نظارت والدین ندارند. برای همین معمولاً والدین به کودک بکن نکن می گویند. ضمن این که پدر و مادر ها در جریان بازی و بالا پایین پریدن بچه ها، معمولاً نگران شکستن وسایل یا کثیف و نامرتب شدن خانه هستند و فرصت تحرک آزادانه را از کودک می گیرند.

او با تشبیه کودک به پرنده ای که به دنبال آزادی پرواز است، می افزاید: کودک مثل یک عقابِ تیزپرواز است که آن را در قفس انداخته باشید. به این پرنده دربندِ قفس، آب و غذا می دهید و همه امکانات اولیه برای زنده ماندن او را تهیه می کنید، اما می بینید همچنان افسرده و کرخت است. بسیاری از بچه ها از این جهت که فضای کافی برای تحرک و بازی ندارند، به پرنده در قفس شباهت دارند.

استرس کرونا را به بچه ها منتقل نکنید

در شرایط کنونی کشور که خطر گسترش ویروس کرونا باعث تعطیلی مدرسه ها و مانع ترک خانه شده است، مسلماً محدودیت های بیشتری از جهت فضای بازی و تحرک برای بچه ها ایجاد شده است؛ امین حسینی، مربی کانون پرورش فکری بچه ها و نوجوانان، در این باره به ایسنا می گوید: در شرایط جدید که کرونا هر نوع رفت و آمدی را با محدودیت روبرو نموده است، بدون اغراق می توانم بگویم بچه ها احساس می نمایند وارد زندان انفرادی شده اند. ضمن این که در شرایط استرس زای کنونی، بعضی والدین این اضطراب را به فرزندان خود منتقل می نمایند.

این مربی بازی های خلاق با تأکید بر شناخت علاقه و روحیات بچه ها، تصریح می نماید: بهتر است خودمان را به عنوان پدر و مادر جای کودک بگذاریم، ساختار وجودی کودک را بشناسیم تا بتوانیم احتیاج او را بسنجیم. دقت داشته باشیم مقدمه شناخت بچه ها این است که پدر و مادر ها بتوانند توانایی ها، استعداد ها و ضعف های خود را بشناسند. از این طریق والدین می توانند رفتار های نامناسب خود را به تدریج برطرف و در ادامه به شناخت روحیه و علاقه مندی های کودک خود دست یازند و در نهایت آن ها را در جهت درست راهنمایی نمایند. این روز های تعطیل و قرنطینه ناشی از کرونا، شاید فرصت مناسبی باشد تا پدر و مادر های مطلع بتوانند رفتار های خود را در روبروه با فرزندان بهبود ببخشند.

اشتیاق و اختیار؛ شرط بازی بچه ها

حسینی که تجربه آموزش تئاتر بچه ها را هم دارد، در پاسخ به این پرسش که در شرایط کنونی به منظور تقویت روابط صمیمی بین والدین و فرزندان چه پیشنهادی دارد، می گوید: بهترین کار این است که از بچه ها بپرسیم آن ها دوست دارند چه کاری انجام دهند. ضمن این که شرط اصلی بازی با بچه ها این است که آن ها اختیاری و با اشتیاق بازی را انجام دهند نه با اجبار و خواست والدین. البته معمولا بچه ها و نوجوانان خودشان ایده و پیشنهادی برای بازی دارند. در غیر این صورت، بهتر است پدر و مادر ها از کودک سوال نمایند که دوست دارد چه بازی ای انجام دهد؛ دوست دارد بازی نشستنی باشد یا ایستادنی.

او با بیان این که بچه ها خود بازی فراوری می نمایند، ادامه می دهد: اگر کودک را در خانه تنها بگذارید، مسلما او منفعل نمی نشیند یا منتظر نمی ماند که عظیم تر ها با او بازی نمایند، بلکه خودش آغاز به بازی و تجربه می نماید، چون همه بچه ها، حتی آن هایی که ضعف رفتاری دارند، توانایی فراوری بازی دارند. برای همین راحت ترین کار این است که از خود آن ها سوال گردد که دوست دارند چه بازی ای انجام دهند.

بازی های گروهی و غیررقابتی در روز های کرونایی

این مربی بازی های خلاق با تأکید بر این که بازی بین عظیمسالان و بچه ها بهتر است به شکل گروهی و غیررقابتی باشد، می گوید: اگر قرار است والدین بازی ای پیشنهاد نمایند، بهترین کار این است که پدر و مادر ها به دوران کودکی خود برگردند و بازی هایی را که خود در کودکی دوست داشتند، به فرزندشان پیشنهاد نمایند؛ بازی هایی مثل اسم فامیل، نقطه و خط، دوز و ... از جمله این هاست.

حسینی همچنین تاکید می نماید: در بیشتر مواقع بهترین یاری به بچه ها این است که آن ها را به حال خود رها کنید تا بازی ای را که دوست دارند، انجام دهند.

او در عین حال موضوع دیگری را هم مطرح می نماید که به نظر نمی رسد در شرایط کنونی مورد تأیید باشد؛ می گوید: گاهی بعضی پدر و مادر های نسبتاً مطلع فرزند خود را با رعایت مراقبت های بهداشتی لازم بیرون می برند تا او بتواند بیرون از خانه در یک مکان کاملا خلوت، کمی تحرک داشته باشد، بدود و بالا پایین بپرد، که این هم راه چاره مناسبی برای برون رفت از شرایط کرخت کنونی است.