چرا بهترین فیلم های بچگانه همیشه غم انگیزند؟ - فروشگاه ویژه ها

انیمیشن ها و فیلم های بچگانه، طیف گسترده ای از احساسات مختلف را در کودک زنده می کنند. آن ها می توانند اغراق آمیز و آغشته به کمدی اسلپ استیک باشند یا به شکل هنری و حتی فلسفی تری به مخاطب هدف خود نزدیک شوند. آثار نوع دوم، بیشتر اوقات حقایق جهانی واقعی را تحریف نمی کنند؛ همان جهانیی که کودک در بزرگسالی به آن قدم می گذارد و متوجه خواهد شد که چندان رنگارنگ نیست. شاید به همین علت است که فیلم ها وجود دارند. برای قرن ها ما در جستجوی دلایلی بوده ایم که چرا به تراژدی علاقه مند هستیم. ارسطو، فیلسوف بزرگ یونان باستان پاسخ این سوال را می دهد: نمایشنامه های تراژیک می توانند روح را تطهیر (پاک سازی) و به ما کمک کنند تا با ابعادی از زندگی سازگار شویم که [در حالت عادی] نمی توانیم آن ها را با منطق درک کنیم.

چرا در پی تراژدی هستیم؟

شاید علت اصلی گرایش ما به تراژدی این است که می خواهیم آن را بفهمیم و با درک بهتر آن ، راهی برای درمان و التیام دردهایمان پیدا کنیم. سخت ترین درسی که می توانید به کودک بدهید، این است که چگونه با سوگ و غمِ از دست دادن عزیزان رو به رو شود، به ویژه اگر این اتفاق ناگهان رخ دهد و کودک در شرایطی قرار بگیرد که به هیچ وجه برای سن و سال وی مناسب نیست. فیلم های بچگانه دیزنی اغلب سرشار از تراژدی و تروما هستند، بخصوص آثار کلاسیک مشهوری همانند بامبی (1942) و شیرشاه (1994)

بازی شیرشاه مخصوص PS1

16,500

تومان

فیگور طرح شیرشاه کد 1159 مجموعه 12 عددی

275,000

تومان

محصولات شیرشاه در خبرنگاران

مشاهده همه

در شیرشاه - که اقتباسی آزاد از تراژدی مشهور ویلیام شکسپیر یعنی هملت است - بیشتر بچه ها اولین برخوردشان با تراژدی را تجربه می کنند، جایی که موفاسا کشته شده است و تاثیرات این مرگ بر فرزند کوچکش را مشاهده می کنیم. کودک، خود را در کالبد سیمبا تصور می کند، بچه شیری که رویاهای زیادی دارد، می خواهد رشد کند و نقش مهم تری در جهان داشته باشد اما چرخش تاریک قصه مسیر زندگی او را تغییر می دهد. شاید در یاد داشته باشید که تماشای مرگ موفاسا برای نخستین بار اصلا آسان نبود، برای کودکی که عاشق جهانِ شیرشاه شده است، این اتفاق تفاوت چندانی با تروما ندارد.

اما فیلمی که باعث اشک ریختن بچه ها شده، چرا تا این حد محبوب و دوست داشتنی است؟ زیرا به آن ها آموزش می دهد که باید در مقابل سختی های غیرمنتظره ایستادگی کنند، قوی تر باشند و از کنارشان عبور کنند. و این هاکونا ماتاتا چه جمله شگفت انگیزی است! یک نقل قول آفریقایی به معنای مسئله ای نیست (به طور دقیق تر نگران روزهای بعدی ات نباش یا هرچه بادا باد). بی علت نیست که این ترانه شیرشاه اغلب یکی از بهترین های دیزنی در نظر گرفته می شود.

با وجود این، اساسی ترین پیامی که فیلم به کودک آموزش می دهد این است که ایرادی ندارد از کنار مرگ یک عزیز عبور کند و نباید اجازه دهد تا شخصیت، آینده و زندگی اش تحت تاثیر این رویداد تلخ قرار بگیرد. این پیام مهمی است که بسکمک از ما در سنین پایین آن را درک کردیم. غم و اندوه نباید نادیده گرفته شود، نباید از کنار ترس ها بی تفاوت عبور کرد و شاید به همین علت است که شیرشاه یکی از بهترین فیلم های انیمیشنی تاریخ است، زیرا به کودک این فرصت را می دهد تا احساساتی را تجربه کند که والدین فکر می کنند برایش زود است و باید بدانید که این آمادگی اولیه برای رویارویی با اندوه، در آینده به کودک کمک شایانی می کند.

گریستن کار ناپسندی نیست

این فیلم ها می خواهند که ناراحت شویم و این احساسات را بروز دهیم. جامعه مدرن حداقل در ظاهر، رویکرد مثبت تری نسبت به واکنش های احساسی انسان دارد. شبکه های اجتماعی این فرصت را به شما می دهند تا احساسات و دیدگاه هایتان نسبت به یک رویداد یا حتی یک فیلم یا اثر هنری را با دیگران به اشتراک بگذارید و اغلب بازخوردهای مثبتی دریافت می کنید. با اینکه بعضی ها معتقدند این رفتارها در راستای جلب توجه است اما آن را باید یک اتفاق مثبت به شمار بیاوریم.

غم، احساسی است که حتی می توانیم آن را تابو توصیف کنیم. جریان اصلی اغلب به غمِ نهفته در انسان ها نمی پردازد و از سوی مردم نیز نادیده گرفته می شود. این مسئله در میان مردان شایع تر است زیرا این تفکر اشتباه وجود دارد که باید قوی تر باشند و آن ها ناراحتی ها و مسائل روحی خود را بیشتر پنهان می کنند. اما خوشبختانه آثاری همانند غول آهنی (1999) و بالا (2009) این فرصت را در اختیار مخاطبان قرار می دهند تا از احساسات خود خجالت نکشد و آن ها را پنهان نکنند. به عبارت دیگر، این آثار شما را مجبور می کنند تا احساسی شوید.

تابلو شاسی طرح انیمیشن غول آهنی Iron Giant مدل M0343

18,000 تومان

مشاهده و خرید

شاید یکی از غم انگیزترین سکانس های تاریخ سینما، مونتاژ افتتاحیه فیلم بالا باشد که در آن سرگذشت کارل و اِلی به نمایش گذاشته می شود. در این افتتاحیه دراماتیک، دو کودک را می بینیم که در کنار هم بزرگ و عاشق یکدیگر می شوند، زندگی ایده آل خود را می سازند، خوشحالی و سرور را تجربه می کنند و ناگهان مرگ تراژیک اِلی از راه می رسد تا کارل به یک پیرمرد تنها تبدیل شود که دیگر زندگی برایش بی معنی است. بله، این یک فیلم بچگانه است اما چرا باید چه غمگین باشد؟ زیرا غم یک واقعیت است و نه یک توهم. حتی دیگر انیمیشن درخشان پیکسار یعنی درون و بیرون (2015) غم را به عنوان یکی از شخصیت های کلیدی قصه عرضه می کند.

و برای ما انسان ها اهمیت ویژه ای دارد که اندوه را احساس کنیم و به همین علت است که این فیلم ها را فوق العاده می دانیم. آن ها غم را در آغوش می گیرند و چیز تازه ای از آن می سازند. همانند ققنوسی که در آتش می سوزد و از زیر خاکستر آن یک ققنوس دیگر به پرواز درمی آید. ما متوجه می شویم که از تجربه تاریک ترین تراژدی ها هم می توان به خشنودی رسید. این فیلم ها به ما یاد می دهند که چگونه با درد و رنج کنار بیاییم و درک کنیم که برای بهبودی به زمان بیشتری نیاز داریم. این آثار برای ما که جهانی اطرافمان با رویدادهای تلخ و ناعادلانه پیوند خورده است، مهم تر هستند و اگرچه دردهای بی پایان ما را بیشتر می کنند اما یادآور می شوند که شرایط روزی تغییر پیدا خواهد کرد.

مرگ شخصیت ها در فیلم های بچگانه معنادار است

شخصیت هایی همانند ای تی، غول آهنی و حتی شارلوت (از تار شارلوت)، در قلب ما جایگاه ویژه ای دارند. آن هایی که تجربه تماشای این فیلم ها برای اولین بار را از یاد نبرده اند، به خاطر می آورند که تا چه مقدار با این شخصیت ها ارتباط برقرار کردند. ما از آن ها انسان بودن را یاد می گیریم و ناخواسته میان ما و این شخصیت های خیالی یک دوستی ایجاد می شود. ناگهان می بینیم که در حال تعامل با یک ربات بزرگ الجثه، یک موجود بیگانه یا حتی یک عنکبوت هستیم. آن ها به ما درس هایی می دهند که می توانیم در زندگی واقعی به کار بگیریم اما چرا باید این موجودات دوست داشتنی با مرگ یا غیبت از ما گرفته شوند؟

همان طور که در دامبو (1941) فیل کوچک قصه از مادرش جدا می شود، گاهی این شخصیت های کم نظیر می میرند و از ما جدا می شوند تا دیگر فرصت ملاقات دوباره و نزدیک شدن به آن ها را نداشته باشیم. چرا فیلمی که برای بچه ها ساخته شده است، اصلا به مقوله مرگ می پردازد؟ آن هم در شرایطی که کودک به این شخصیت ها وابسته شده است و آن ها را همانند عضوی از خانواده خود می پندارند؟ در فیلم پلی به سوی ترابیتیا (2007)، قهرمان نوجوان قصه، جسی، بهترین دوستش را در یک تصادف از دست می دهد. ما این تصادف را نمی بینیم اما جزئیات دل خراش آن برای ما توصیف می شود. این اتفاق می تواند هر کودکی را آشفته کند اما به ما حقایق سیاه جهانی واقعی را نشان می دهد؛ اینکه از آن ها آگاه باشیم و یک آمادگی نسبی به دست بیاوریم تا شاید بتوانیم آسان تر از کنارشان عبور کنیم. در پلی به سوی ترابیتیا، جسی یاد می گیرد که به واسطه خیال پردازی از این تراژدی عبور کند و به استقلال برسد.

اما پیام نهایی در بطن فیلم های بچگانه غم انگیز چیست؟ هدف این است که به بچه ها آموزش دهد باید روی پای خود بایستند و از اسارت تراژدی رها شوند. این فیلم ها در واقع یک ابزار کمکی هستند و موقعیت های ناگوار را به صورت ملایم تری شبیه سازی می کنند؛ و اگرچه بیشترشان در جهانی فانتزی و غیرواقعی رخ می دهند اما واقعی به نظر می رسند زیرا این دردها از دل واقعیت آمده اند و کودک با تماشای این آثار وادار به تفکر می شود. ما غم از دست دادن موفاسا، غم از دست دادن غول آهنی و مادر بامبی را حس می کنیم؛ این احساساتی که کودک برای یک شخصیت کارتونی دارد، واقعی است و می تواند از او انسان بهتری بسازد. کودک به تدریج یاد می گیرد که چگونه با غم مرگ این شخصیت ها کنار بیاید، درسی که در صورت وقوع هر رویداد واقعی، به او کمک می کند تا قوی تر باشد، تسلیم نشود و از نظر روحی-روانی خود را بهتر کنترل کند.

کتاب مرگ، سوگ، فقدان اثر سودابه ملاقاتان

29,950 تومان

مشاهده و خرید

منبع: MovieWeb

منبع: دیجیکالا مگ